راستش رو بخواید، همیشه هم دونستن خوب نیست*. گاهی اونایی که نمی‌دونند راحت تر و بهتر از کسایی زندگی می‌کنند که بیشتر می‌دونند. من حق ندارم هیچ کس رو به خاطر جایگاهی که داره سرزنش بکنم. میدونید چرا؟ چون احتمال داره، اون دنیا رتبش از من بهتر بشه. اثباتش یک تناسب ساده ریاضی هست. هیچ وقت انسانی که در محدودیت یا با محدودیت به دنیا میاد با شخصی که در رفاه کامل و شرایط عالی یا حتی نرمالِ یکسان نیستند.
خدا جای حق نشسته... اینجاست که ترسناک میشه. مثلا منی که خیلی چیزا رو میدونم و میدونم گناه باز بهش اصرار دارم که انجامش بدم. یا برعکس من با دلایل منطقی قانع شدم فلان کار برای من مفید اما انجامش نمیدم.
هر چقدر بیشتر فکر میکنم به منظم بودن و با برنامه بودن این دنیا بیشتر حس ناچیزی میکنم. شاید مثل خیلیا دیگه، خیلی چیزا برام دغدغه نباشه. راحت تر میتونم فشار هایی که رو به روم هست رو تحمل بکنم. به قول صخره نورد :) زندگی فقط 100 سال اولش سخته.
اگر به شما بگن فقط یک روز، فقط یک روز بدترین سختیا رو تحمل کن بعد عشق و حال دنیا رو ببر، اون سختی رو قبول نمیکنی ؟ حتماً قبول میکنی
وضعیت ما و اون دنیا هم همینه... 100 سال این دنیا (من بهترین حالت رو گفتم و گرنه همون70_80 وشاید کمتر) در مقابل بینهایت اون دنیا، واقعاً چیزی نیست :)
حفظ کردن اعتقادات و ارزشهات توی این دوره، انصافا کار سختیه...و سخت تر هم خواهد شد. به همون سختی که ایرانی های خارج از کشور رای دادن(دمشون گرم). رای که حقشون بود اما بعضی ها با فحش و بی حرمتی میخواستند مانع بشن. این یک نمونه بود و چون حال و هوای انتخابات هست گفتم. واِلا موارد از این قبیل زیاد... حتی شاید بین دو تا دوست یا بین اقوام خودتون هم به چشم ببنید و بشنوید.
*البته من عاشق یادگیری هستم. امیدوارم خدا کمک بکنه، هر چیزی رو یاد می‌گیرم بتونم در عمل هم پیاده بکنم.