علم انقدر پیشرفت کرده که ماشینا بدون سرنشین شدن. ماشینی رو تصور کنید که در اتوبانی؛ منظورم مسیر زندگی است، در حال حرکته ...اون ماشین من هستم.
گویا هوا شناسی وضعیت هوای این هفته رو ابری به همراه بارش باران و رگبار های پرا کنده پیش بینی کرده. ابراها همون ذهن و قلب من هستند. هر وقت سنگین بشن شروع میکنند به باریدن.
میلیون ها قطره بارون میریزه روی شیشه جلوم، میلیون ها سوال اشتباه، خدایا لازم بود منو بیاری این دنیا؟ خدایا میگن قبل اینکه مارو بفرستی زمین یک دور هر انچه قراره بهمون بگذره رو نشون میدی، اگر قبول کنیم بعد مارو میفرستی درسته؟ خدایا چرا به حرفم گوش دادی؟ خدایا چرا منو تا الان زنده نگه داشتی؟ من چه گلی به سر مخلوقاتت زدم؟ و....
با وجود این سوالا من دیگه جلو رو نمیبینم، میزنم کنار، بعله دوباره این برف پاک کن های لعنتیم هنگ کرده...
