بدون در نظر گرفتن احساسات :دی
میخوام منطقی طور اثبات کنم چرا کوه نوردی رو دوست دارم :))و یکی از اهداف سال 1399 من هم ثبت نام در یک گروه کوه نوردی هفتگی (البته بعد از بهتر شدن شرایط).
وقتی میری کوه هدفت میشه رسیدن به قله، مسلماً آسون هم به قله نمیرسی!
سختی داره، ترس داره، حتی ممکن آسیب هم ببینی!!!
اما تو هدفت قله هست، پس میری، میری و میرسی!!
حالا اونجا روی قله یک نفس راحت(پاک) میکشی! بماند قشنگی های آسمون روی قله چند برابر میشه و حسه، در چند قدمی بودن خدارو داری! کوه نوردی بهت یاد میده صبر و استقامتت رو بالا ببری. بنظر من تمرین کوه نوردی یک جور تمرین زندگی کردن! جدا از اینکه برای سلامتی جسم هم خوبه.
به طور خلاصه بخوام بگم :دی
زندگی یعنی مشخص کردن هدف و رسیدن بهش کوهنوردی یعنی انتخاب قله و راه رسیدن بهش زندگی=کوه نوردی قله= هدف راه=رسیدن
پ.ن: امروز بعد از دو ماه خوردن و خوابیدن تماس تصویری با استاد راهنمام داشتم. دروغه اگه بگم استرس نداشتم:/
سلام
کدوم شهر هستید؟ ما گروه کوهنوردی خوبی داریم و سال هاست داریم کوه می ریم توی تهران :-)