سیب رو با پیاز داری مقایسه میکنی.

آدم خودخواه آدمیه که ارزش های خودش براش خیلی با ارزشه. آدم خودخواه اگه گم باشه تو خودش شکست میخوره و به بقیه آسیب میزنه فقط. ولی اگه هدفمند باشه به یه چیزی میرسه.

یه چیزی تو انگلیسی هست که میگه you're comparing apples with oranges 

این که چرا جای پرتقال گفتم پیاز رو سخت نگیر. اگه شرک رو دیده باشی یه جایی راجع به پیاز میگه و به لایه لایه بودنش اشاره میکنه. گفتم استفاده کنم.

که یعنی دوتا چیزی که الزاما با هم ارتباطی ندارن رو با هم مقایسه میکنی.

یعنی تو ذهنت متضاد هم هستن ولی واقعا نیستن. 

دلیلشم اینه که تو ذهنت خودخواهی چیز بدیه که حق نداری داشته باشی. چون گرفتار یه سری آدم خودخواه تر از خودت هستی که میخوان کنترل کننت. خودخواهی چیز بدی نیست مثل زور آدم میمونه. کسی که زورش بیشتر باشه میتونه به بقیه فشار بیاره. تو اگه هدفت یه چیزی هست و بنظرت داره صدات میکنه که افق های زندگیت رو بازتر کنی، باید خودخواه باشی وگرنه به جز خودت کس دیگه ای قراره خواهانت باشه؟

اگه قراره نگهت دارن تو خونه تا بمونی همونجا، اونا خیلی خودخواهن که نمیزارت خودت رو پیدا کنی. همین که تو رو بدنیا اوردن انتخاب خودشون بوده و میخوان تا آخرش تحت کنترل خودشون باشی. 

این دلیل بر این نیست که بهشون بی احترامی بشه یا چیز دیگه. صحبت مذاکره است و این که بدونی چه حداقل هایی میخوای عایدت بشه. 

مطمئنن اونا راحتی تو مدنظرشونه ولی از راحتی چیز خاصی بدست نمیاد

شباهتشون اینه که هر دو برای رسیدن به هدف تلاش میکنن. و تفاوتشون شاید اینه که یه آدم خودخواه برای رسیدن به هدفش فقط خودش رو میبینه و هدفش رو.

اما یه آدم هدفمند لزوما خودخواه نیست. میتونه خودخواهی نکنه

خودخواهی صد در صد بده. کسی که فقط خودش رو ببینه هیچوقت نمیتونه خوب باشه

اون خیلی فرق می‌کنه به نظرم. هر چیزی در حد اعتدال خوبه. بعضیا با پرداختن به خودشون بقیه رو نادیده میگیرن. و بعضیا اونقدر غرق در فداکاری و پرداختن به دیگران میشن که خودشونو یادشون میره.